HERBALISME
Herbalism
( "Herbology" atau
"Perubatan Herba" ) adalah
penggunaan tumbuh-tumbuhan bagi tujuan perubatan, dan kajian mengenai penggunaan tersebut. Tumbuh-tumbuhan telah menjadi asas kepada rawatan perubatan melalui kebanyakan sejarah manusia, dan perubatan tradisional masih diamalkan secara meluas pada masa kini. Perubatan moden telah memperakui herbalism sebagai satu bentuk perubatan alternatif, kerana amalan herbalism tidak
berdasarkan kepada satu bukti yang dikumpul menggunakan kaedah saintifik. Perubatan moden menggunakan banyak sebatian yang diperoleh daripada tumbuhan sebagai asas untuk uji bukti kesan-kesan ubat-ubatan farmaseutikal dan phytotherapy untuk mengaplikasi piawaian keberkesanan moden pada herba dan ubat-ubatan yang diperolehi daripada sumber semula jadi. Skop ubatan herba kadang-kadang diperluaskan hingga melibatkan produk kulat dan lebah, juga mineral, cengkerang dan bahagian-bahagian tertentu haiwan.
SEJARAH
Bukti arkeologi menunjukkan bahawa penggunaan tumbuh-tumbuhan untuk perubatan berlaku sekurang-kurangnya semasa Paleolithic, kira-kira 60,000 tahun
lalu. Bukti bertulis ubat-ubatan herba dikarang sejak lebih 5,000 tahun,
oleh penduduk Sumeria, yang mencipta senarai tumbuh-tumbuhan. Beberapa budaya kuno telah menulis mengenai tumbuhan dan kegunaan perubatannya. Semasa Mesir purba, herba yang disebut dalam Egyptian medical papyri, yang digambarkan pada ilustrasi kubur, atau yang dijumpai dalam balang perubatan yang mengandungi sejumlah kesan herba. Herba Yunani yang paling awal
dikenali ialah Diocles of Carystus, yang ditulis dalam abad ke-3 SM, dan
satunya daripada Krateuas dari abad ke-1 SM. Benih
yang biasa digunakan untuk herbalism telah
ditemui di tapak arkeologi Zaman Gangsa China yang dibina
oleh Dinasti Shang. Lebih
daripada 224 ubat-ubatan yang disebut dalam Huangdi Neijing, teks perubatan Cina yang awal, adalah herba. Herba yang biasa dalam perubatan India purba,
di mana rawatan utama untuk penyakit adalah diet. De Materia Medica oleh Pedanius Dioscorides, seorang doktor Rom, adalah contoh tulisan-tulisan yang penting. Dokumentasi herba dan kegunaannya adalah sebahagian pusat kedua-dua biasiswa perubatan Barat dan
Timur hingga ke 1600-an, dan
kerja-kerja ini memainkan peranan penting dalam pembangunan sains botani.
PERUBATAN
HERBA MODEN
Kebanyakkan farmaseutikal kini yang
didapati daripada doktor mempunyai sejarah penggunaan sebagai ubat-ubat herba
yang panjang, termasuk opium, aspirin, digitalis, dan quinine. Pertubuhan
Kesihatan Sedunia (WHO) menganggarkan bahawa 80% daripada penduduk di beberapa
negara Asia dan Afrika pada masa ini menggunakan ubatan herba untuk beberapa
aspek penjagaan kesihatan asas. Farmaseutikal dianggap terlampau mahal bagi
kebanyakan penduduk dunia, separuh daripadanya yang hidup dengan pendapatan
kurang daripada $ 2 US sehari. Dalam perbandingan, ubat-ubatan herba boleh
ditanam daripada benih atau dikumpulkan daripada alam untuk kos yang sedikit
atau tiada langsung.
Penggunaan, dan pencarian,
ubat-ubatan dan pemakanan tambahan yang diperolehi daripada tumbuh-tumbuhan
telah dipercepatkan pada tahun-tahun kebelakangan ini. Ahli farmakologi,
mikrobiologi, ahli botani, dan ahli kimia produk berasaskan semula jadi yang menjelajah
bumi untuk phytochemical dan membawa kepada perkembangan rawatan bagi pelbagai
penyakit. Malah, menurut Pertubuhan Kesihatan Sedunia, kira-kira 25% daripada
ubat-ubatan moden yang digunakan di Amerika Syarikat diperolehi daripada
tumbuh-tumbuhan.
Antara 120 kompaun aktif sedang
diasingkan daripada tumbuhan yang lebih tinggi dan digunakan secara meluas
dalam perubatan moden hari ini, 80% menunjukkan hubungan positif antara
penggunaan terapeutik moden dan penggunaan tradisional tumbuh-tumbuhan dari
mana ia diperolehi. Lebih dari dua pertiga spesies tumbuhan di dunia -
sekurang-kurangnya 35,000 daripada yang dianggarkan mempunyai faedah perubatan
– yang datang dari negara-negara membangun. Sekurang-kurangnya 7,000 sebatian
perubatan di farmakopia moden berasal dari tumbuh-tumbuhan. Dalam kebanyakkan
tumbuhan perubatan dan aromatik (MAP) perbezaan ciri-ciri tumbuh-tumbuhan yang
ketara telah ditentukan dengan kepelbagaian ciri-ciri tanah, dan pemulihan
terpilih dan pembebasan kemudian dalam makanan daripada unsur-unsur tertentu
telah didemontrasikan. Perhatian yang besar perlu diberi perhatian untuk
pemilihan tanah dan strategi pengumpulan hadil, untuk mendapatkan hasil yang
memuaskan, berkualiti tinggi dan produk terbaik, mengambil kira keselamatan dan
nilai nutrisi.
UJIAN
KLINIKAL
Dalam kaji selidik 2010 mengenai
1000 sebatian yang diperolehi daripada tumbuhan yang paling biasa digunakan,
hanya 156 mempunyai ujian klinikal yang diterbitkan. Kajian pra-klinikal
(kultur tisu dan kajian haiwan) telah dilaporkan bagi kira-kira satu setengah
daripada produk tumbuhan, manakala 12% daripada tumbuh-tumbuhan, yang terdapat
di pasaran Barat, masih "tiada kajian kukuh" mengenai khasiatnya.
Bukti yang kukuh yang didapati bahawa limanya adalah toksik atau alahan, jadi
penggunaannya patut digalakkan atau dilarang. Sembilan tumbuhan mempunyai bukti
kesan terapeutik yang besar.
Menurut Penyelidikan Kanser di UK,
"pada masa ini tiada bukti yang kukuh daripada kajian pada orang bahawa
ubat-ubatan herba boleh merawat, mencegah atau menyembuhkan kanser".
U.S National Centre for
Complementary and Alternative Medicine dari National Institutes of Health
membiayai percubaan klinikal untuk keberkesanan ubat-ubatan herba dan
menyediakan "lembaran fakta" meringkaskan keberkesanan dan
kesan-kesan sampingan bagi banyak persediaan yang diperolehi daripada tumbuhan.
Penggunaan yang Lazim
Satu
tinjauan
yang dikeluarkan
pada
Mei 2004 oleh
Pusat
Kebangsaan
Perubatan
Komplementari
dan
Alternatif
memfokuskan
kepada
siapa
yang menggunakan
ubat-ubatan
pelengkap
dan
alternatif
(CAM), apa
yang telah
digunakan,
dan
mengapa
ia
digunakan.
Kaji
selidik
itu
terhad
kepada
orang dewasa
yang berumur
18 tahun
ke
atas
pada
tahun
2002, yang tinggal
di Amerika
Syarikat. Menurut
kajian
ini,
terapi
herba,
atau
penggunaan
produk
semula
jadi
selain
daripada
vitamin dan
mineral, adalah
terapi
CAM yang paling biasa
digunakan
(18.9%).
Ubat-ubatan
herba
yang sangat
biasa
digunakan
di Eropah.
Di Jerman,
ubat-ubatan
herba
diketepikan
oleh
apothecaries (contohnya,
Apotheke).
Ubat-ubatan
preskripsi
yang dijual
bersama
minyak
pati,
ekstrak
herba,
atau
tisanes. Ubat-ubatan
herba
dilihat
oleh
sesetengah
pihak
sebagai
satu
rawatan
yang mengutamakan
sebatian
tulen
perubatan
yang telah
dihasilkan
melalui
perindustrian.
Di
India, ubatan
herba
adalah
begitu
popular hinggakan
Kerajaan
India telah
mewujudkan
sebuah
jabatan
yang berasingan
- AYUSH - di bawah
Kementerian
Kesihatan
dan
Kebajikan
Keluarga.
The National Medicinal Plants Board juga
telah
ditubuhkan
pada
tahun
2000 oleh
Kerajaan
India untuk
menangani
sistem
perubatan
herba.
PERSEDIAAN
HERBA
Terdapat banyak bentuk di mana
herba boleh diuruskan, yang paling biasa ialah dalam bentuk cecair yang boleh
diminum oleh pesakit - sama ada tisane atau (mungkin dicairkan) ekstrak
tumbuhan. Penggunaan herba keseluruhan juga diamalkan sama ada ianya segar,
dalam bentuk kering atau jus segar.
Beberapa kaedah standardisasi boleh
menentukan jumlah herba yang digunakan. Satu adalah nisbah bahan mentah
pelarut. Walaubagaimanapun, spesimen yang berbeza walaupun daripada spesies
tumbuhan yang sama boleh berubah dari segi kandungan kimia. Atas sebab ini,
kromatografi lapisan nipis kadang-kala digunakan oleh penanam untuk menilai
kandungan produk mereka sebelum digunakan. Kaedah lain adalah standardisasi
berdasarkan isyarat kimia.
Tisanes , atau "teh
herba", adalah cecair yang dihasilkan daripada pengekstrakkan herba ke
dalam air, walaupun ia dibuat dalam beberapa cara yang berbeza. Infusions
adalah ekstrak herba panas, seperti Chamomile atau Mint, melalui steeping (rendaman
air panas). Decoctions adalah rebusan ekstrak jangka masa panjang, biasanya
bahan-bahan keras seperti akar atau kulit kayu. Maceration adalah infusi lama
tumbuh-tumbuhan dengan cecair yang mengandungi lendir yang tinggi, seperti
Sage, Thyme, dan lain-lain. Untuk membuat macerates, tumbuh-tumbuhan dicincang
dan ditambah kepada air sejuk. Ia kemudiannya dibiarkan selama 7 hingga 12 jam
(bergantung kepada herba yang digunakan). Kebanyakan macerates mengambil masa
10 jam.
Tinctures adalah
ekstrak herba alkoholik, yang umumnya lebih kuat daripada tisanes. Biasanya
didapati melalui gabungan etanol tulen 100% (atau campuran 100% etanol dengan
air) bersama herba. Satu Tinctures yang telah siap mempunyai peratusan etanol
sekurang-kurangnya 25% (kadang-kadang sehingga 90%). Wain herba dan elixirs
adalah ekstrak herba alkoholik; selalunya dengan peratusan etanol daripada
12-38%.
Wain
Herba adalah maceration herba dalam wain, manakala elixir adalah satu
maceration herba dalam spirit (contohnya, vodka, grappa dan lain-lain). Ekstrak termasuklah ekstrak cecair, ekstrak
kering dan nebulisates. Ekstrak cecair adalah cecair dengan peratusan etanol
yang lebih rendah daripada tinctures. Mereka boleh (dan biasanya) dibuat
melalui vakum penyulingan tinctures. Ekstrak kering adalah ekstrak bahan
tumbuhan yang disejat ke dalam massa yang kering. Mereka kemudiannya boleh
diperhalusi lagi ke dalam kapsul atau tablet. Nebulisate adalah ekstrak kering
yang dicipta melalui pembekuan-pengeringan. Vinegars disediakan dengan cara
yang sama seperti tinctures, kecuali ianya menggunakan larutan asid asetik
sebagai pelarut.
Syrup
adalah ekstrak herba yang dibuat dengan sirap atau madu. 65 bahagian gula
dicampurkan dengan 35 bahagian air dan herba. Kemudian semuanya direbus dan
macerated selama tiga minggu.
Komposisi
sebenar produk herba dipengaruhi oleh kaedah pengekstrakan. Teh akan menjadi
kaya dengan komponen polar kerana air
adalah pelarut polar. Minyak pada sisi lain adalah pelarut non-polar dan ia akan menyerap sebatian non-polar.
Alkohol terletak di antara keduanya.
Banyak herba digunakan secara
topikal pada kulit dalam pelbagai bentuk. Ekstrak minyak pati boleh digunakan
untuk kulit, biasanya dicairkan dalam minyak carrier (kebanyakkan minyak pati
boleh membakar kulit atau dos terlalu tinggi yang digunakan secara langsung -
mencairkan dalam minyak olive atau minyak gred makanan yang lain seperti minyak
Almond boleh membenarkan ini untuk digunakan dengan selamat secara topikal).
Salves, minyak, pelembap (balm), krim dan losyen adalah bentuk-bentuk mekanisme
penghantaran yang lain. Kebanyakan aplikasi topikal ialah minyak ekstrak
daripada herba. Mengambil minyak gred makanan dan rendaman herba di dalamnya
untuk mana-mana sahaja dari minggu ke bulan membolehkan fitokimia tertentu
untuk diekstrak ke dalam minyak itu. Minyak ini kemudiannya boleh dijadikan
Salves, krim, losyen, atau hanya digunakan sebagai minyak untuk aplikasi
topikal. Banyak minyak urut, salves antibakteria dan sebatian penyembuhan luka
dibuat melalui cara ini. Ia juga boleh membuat tuam (poultice) atau pemampatan
menggunakan keseluruhan herba (atau bahagian yang berkenaan dalam tumbuhan)
biasanya dihancurkan atau dikeringkan dan dihidrat semula dengan sedikit air
dan kemudian digunakan secara langsung dalam pembalut atau kain.
Penyedutan
seperti dalam aromaterapi boleh digunakan sebagai rawatan merubah mood untuk
melawan jangkitan sinus atau batuk, atau untuk membersihkan kulit pada tahap
yang lebih mendalam (wap lebih baik daripada penyedutan langsung)
